woensdag 29 juli 2015

Dag van Cuijk

Marc, Rebecca, Lisa, Evan
Laatste keer om 2 uur die wekker. Ik heb in de nacht 2 maal pcm ingenomen ivm mijn heup, kon er niet door slapen. Ik kon mijn draai niet vinden. Gelukkig is het wel gelukt.. Gisteren heb ik nog aan mijn manneke gevraagd om niet zijn plan uit te voeren. Hij had het super leuke plan opgevat om naar verschillende punten te rijden om me aan te moedigen. Ik heb hem gevraagd dat niet te doen omdat ik dan in kan storten en dat ik dan niet meer verder wil. Dat risico is me iets te groot... Hij gaat me opwachten op de camping... Mijn mams gaat ons opwachten bij de finish en Rebecca haar vader en broertje en vrienden staan daar dan ook... Dat is overigens wel een leuke motivatie om te lopen.
 Vandaag loopt een snelle loper (Marc. Met snelle loper bedoel ik dat hij normaal tussen 12:00 en 13:00 al binnen is)  een groot deel met ons mee. Ik vind dat wel plezierig, beetje afleiding. Mijn hielen zijn overigens stukken beter dan gisteren!!! Ik had het gevoel dat de dag haalbaar zou kunnen zijn. Uiteraard wilde ik niet te ver op de zaken vooruit lopen. Vandaag was het feest. Zo werd me verteld dat vandaag zou het aanvoelen alsof ik gedragen wordt door de toeschouwers. Dat de mensen aan de kant je toe juichen en moed in spreken en dat er veel te zien zou zijn en veel muziek. Ze hadden gelijk. Ik zie nog meer mensen aan de kant en nog meer feest. Halverwege de lus gaan we even een break houden, zoals elke keer halverwege, even de sokken wisselen.. Alhoewel ik me ontzettend moe voel voel ik me ook op een andere manier wel oke. maar ik heb het idee dat ik niet meer snel kan lopen, alsof mijn benen steeds minder luisteren naar me. Toch neem ik nog pcm in voor spiegel opbouw, baat het niet dan schaad het niet.. Afgelopen dagen zeer weinig pijnstillers genomen (2 stuks) en voor de laatste dag kon ik wel wat inzetten. Ergens lijkt het snel te gaan deze dag en deze kilometers. Klopt het wel?? Rebecca ervaart het ook zo. We hebben dan ook het besluit genomen lekker rustig aan te doen. Immers hebben we een extra uur om binnen te komen. Onderweg spreek ik een Engelsman met een mooie bolle hoed. Hij zegt; "Wie heeft dit idiote idee bedacht om dit te gaan doen?" "Tja, geen idee... "Waarop hij weer zegt "Tot volgend jaar hé :D "
Bij Cuijk verteld Rebecca hoe stil het er vorig jaar was door MH17 en dat dat het extra pittig maakte. Dat kan ik me ook goed indenken. Dit jaar is er volop feest, leuke afleiding. De ponton brug vind ik geweldig, wat een leuke actie van het leger (elk jaar weer)  We nemen vaker korte stops en dat vind ik heel plezierig! Kon ik ook nog even mijn schoenen wisselen. En ik voelde ineens spierpijn in 2 teentjes. Ik moet hier zo om lachen, wist niet dat spierpijn in teentjes überhaupt mogelijk was. Mijn mams houdt me op de hoogte wat de app aan geeft hoeveel km het nog is. Mijn app was allang gestopt. Vanochtend toen ik startte zei dat ding al dat ik gefinisht was. Bij Malden zitten de verzorgers van de camping en daar stoppen we natuurlijk even. Mijn mams zegt: nog 2,5 km. Maar ik zie toch echt een bord met nog 7 km. Iedereen lijkt langzamer te lopen. En ineens snap ik dat extra uurtje de tijd op de laatste dag. Het is file lopen... Vanaf Malden ongeveer... 2.5 km pu ongeveer gok ik... En dat zijn de laatste loodjes. Ik geloof dat ik wel 3 keer tegen Ki een andere eindtijd geef, steeds later. En ik wilde eigenlijk nog wel een stop inlassen op de st Annastraat, maar waar?? Op elk muziekje beweeg ik dan even mee op het ritme en zing ik mee. Rebecca en ik nemen dingen aan van water (van organisatie?) tot aan snoepjes die door kinderen worden aangeboden. Geven nog wat high fives aan de kids die daarvoor aan de weg staan. Het is een hele happening...  Maar wat ben ik blij als we bij de finish arriveren zeg!!! Het was even zoeken naar Ki, maar die zit in een vak waar wel was aangegeven welk nummer (ik zag daarvoor een paar vakken zonder nummer). Rebecca haar vader en broer stonden ietsjes verderop en ik kon niet wachten om die man weer te zien die ik 3 dagen achtereen had gezien om me uit te checken maar nu voor de laatste keer om vervolgens te gaan zitten en niet meer op te staan..... Maar eerst omarm ik Rebecca nog, feliciteer haar... En ga daarna zitten....
Dre wacht me op bij de camping, als ik hem zie ben ik dan ook helemaal gerust gesteld dat alles oké komt, en dat ik thuis kom vandaag nog (moet wel, morgen is er storm volgens de voorspellingen en de camper moet dan al weg zijn). Ik hou zijn hand goed vast. Normaal doet hij dat bij mij zodat ik niet te snel ga lopen, maar dit keer is het andersom.






Via deze weg wil ik jullie allemaal bedanken voor jullie lieve berichtjes die ik heb ontvangen via FB/whatsapp/sms/Nijmeegse app (die helaas niet altijd even goed deed frown-emoticon ) Het was een pittige tocht en ik heb veel aan de berichtjes gehad aan steun om door te gaan smile-emoticon
En in het bijzonder wil ik de verzorgers bedanken die elke dag ons op vingen en alles regelde voor ons van eten koken, voetenbadje regelen, drinken aan geven tot afspraak maken bij de blarenprikkers.. (etc..)
En ook wil ik de ouders van Rebecca bedanken, die hun camper te leen hadden gegeven voor deze dagen, oh wat een luxe!!
Mede-lopers van de groep, die motiverende gesprekken met me voerde, tips gaven en ook stukjes met ons mee liepen etc.
En ik wil ook Rebecca bedanken, ze was mijn steun, mijn haas en liep ondertussen haar 2e keer Nijmeegse 4*50 *respect*. Ze had heel veel tips. Bijvoorbeeld, ze wist waar het prettig was om te rusten of waar mentaal voor te moeten bereiden op lange stille stukken. Waar laatste watertappunt was voor een lang stuk. etc etc etc
Mijn mams voor het binnen halen, mijn man voor zijn geduld en zijn humor en lieve berichtjes... Sorry collega's van Dre, dat ik hem dagen lang gestrest rond heb laten lopen bij jullie
We hebben het beiden gehaald. En als je vraagt aan mij wat ik over heb gehouden van de Nijmeegse dan is dat natuurlijk een bijzondere herinnering, een kruisje van de Nijmeegse als bewijs en gille de la tourette ;)

Dag van Groesbeek


Langzaam laat ik mijn benen van het bed af glijden en op moment dat ik wil gaan staan zeg ik heel droog: "Ja, ik heb kuiten, de spieren hebben zich gemeld" Elke ochtend starten we met een senseo, en dit keer neem ik iets meer de tijd om daar van te genieten. Dre is stil (moet werken dus moet slapen) maar een collega die heeft zich wel al gemeld zoals elke nacht (nachtdienst) en die heeft weer leuke motiverende teksten. Ik kom nog in mijn schoenen, maar bij het staan merk ik toch wel een klein probleempje. Ik kan niet op mijn hielen staan van de pijn. Beetje geleerd van de dag ervoor dat ik daar misschien wel doorheen kon gaan lopen, maar de pijn was toch wel behoorlijk meer dan de vorige dag. Maar ik geef niet op, ik ga er toch voor. Stoppen kan ik altijd nog en zo ver is het nog niet. Een van de snelle lopers loopt er 1 ruim het eerste half uur mee. Hij leid me af, zitten gezellig te babbelen. Rebecca loopt wat voor ons en ik doe mijn best weer om het bij te houden. Vandaag weer iets lastiger dan gisteren. Als de snelle loper op zijn eigen tempo verder gaat zie ik het even niet meer zitten. Ik kon Rebecca niet bereiken, kon geen stap sneller doen om haar weer bij te benen en ik kon nog steeds niet op mijn hielen staan/lopen. Dus heb ik mijn mp3 speler gepakt en die aan gezet. En dat werkt. Wonder boven wonder kon ik die pijn wat naar achteren drukken en focus op de muziek houden. En na anderhalf uur had ik het idee dat ik weer mijn hielen kon gebruiken bij het lopen. De zon komt op en ik wil eigenlijk er een foto van maken. Maar foto maken tijdens lopen is ook niet mijn sterkste punt. Rebecca geeft pauze aan en ik zie al een rustpunt. Snel pak ik mijn telefoon en maak dan toch die foto's. Deze stop ga ik nooit meer vergeten door de warme deken die om me heen werd gewikkeld. Verzorgers die dat actief bij de wandelaars doen om te zorgen dat ze warm blijven omdat het nog zo vroeg is in de ochtend en het prachtige uitzicht van de zon die op komt.

 De wandeling gaat verder... In de lus zie ik ineens een andere soort controle. Iemand wordt aangesproken waarom hij geen polsbandje heeft.... Hoe het verder is gegaan met diegene weet ik niet, want ik loop natuurlijk door. De gewone controle posten zijn mensen die je kaartje knippen en stukje achteruit lopen zodat jij niet hoeft te stoppen met lopen. Zo bijzonder. Ik zie veel bijzondere dingen onderweg overigens. Mensen die elkaar helpen, moed in spreken. Handje vast houden of zelfs ondersteunen bij het lopen. Het is duidelijk dat het steeds zwaarder wordt naar mate we dichterbij de laatste dag komen.  Er is een politiegroep die we 2 dagen achtereen zien en daar loopt er 1 van mank (vermoedelijk van de pijn). Al 2 dagen... Maar hij heeft een grote speelgoed waterpistool en vermaakt zich door met name kinderen nat te spuiten en hij heeft de grootste lol lijkt wel. Deze dag is voor mij het zwaarste door mijn voeten. Die spierpijn van de kuiten had ik na 10 min er al uit gelopen, maar die voeten.. Dre vraagt aan me hoe het was gegaan de start.  Ik geef hem de volgende omschrijving: "bijna alles werkt prima, geen centje pijn, behalve die voeten.... Die voeten waren eerste uur hell en daarna nog een tijdje het voorportaal van hell" Waarop hij heel droog zegt: "oh, dat klinkt niet best, voorportaal van hell" Berg en dal heuvelen gingen me redelijk goed af. Ik vind het wel erg gaaf om te lopen waar ik een half jaar geleden heb hardgelopen (7 heuvelen loop) Gisteren werd er nog gesproken over de heuvelen dat ze toch wel pittig waren, maar ik dacht * daar ben ik half jaar geleden rennend overheen gegaan, moet lukken wandelend * Nou, na al 2,5 dag Nijmeegse voelt alles zwaar aan, maar de afwisseling van spieren gebruiken ervaar ik als plezierig. Ook dat ik weet dat het nooit meer ver kan zijn is een geruststelling. Maar toch lijkt er geen eind aan te komen. Dit is de dag dat ik toch wel met tranen over de finish ga en ook nog eens moest haasten omdat de bus maar 1 keer per uur rijdt. Laatste 100 meter neem ik al afscheid van Rebecca die snapte dat ik door wilde lopen voor de bus. Dan nog over het plein van de Wedren door de mensenmassa zien te komen. Ik riep maar "sorry, ik moet een bus halen, pardon"  Dat doe ik dus nooit meer, haasten voor een bus tijdens de Nijmeegse. Mijn moeder hoorde mijn verhaal aan en denkt meteen dat ik de laatste dag niet meer ga lopen. Maar ik zelf ben nog niet zo ver om aan de volgende dag te denken... Op de camping wordt er een bak met koud water gebracht voor mijn voeten en ik dompel ze onder ...... Tijdens het onder dompelen denk ik ineens: Misschien moet ik weer naar de blarenprikkers... Misschien zit er toch meer onder dat tape. Eerder dacht ik, wat je niet ziet is er niet. Maar ik heb toch het vermoeden dat ik iets moet, want dit is niet goed. Ik heb zoveel last gehad van de voeten, dat moet anders kunnen...
Bij de blarenprikkers halen ze de tape er van af en constateren ze nieuwe blaren onder de oude. Ze hebben ze allemaal weer geprikt (na wat huid weg te hebben geschaafd om erbij te kunnen komen).... Nieuwe tape... And good to go. "Even nieuwe hielen gehaald" zeg maar... En op dat moment realiseerde ik me dat ik dat gisteren al had moeten laten doen.... Ik heb mijn manneke paar keer gebeld, uiteraard snikkend, maar naar mate de tijd voorbij ging ging het beter en nu net kon ik weer lachen en kon ik melden dat ik de laatste dag ook nog zou gaan proberen.

Dag van Wijchen

2 uur... de wekker... Roze woensdag, dus ik trek mijn roze outfit aan... Nog even iets echt roze gescoord op maandag in Nijmegen. Mijn sweety meld zich ook weer, die heeft de wekker ook gezet om me succes te wensen. Vandaag rij ik met de mannen mee, Evan en Marc, naar startpunt, dat is een stuk relaxter dan met de bus. Vandaag was het de eerste stuk even kiezen op elkaar. De blarenprikker had nog zo gezegd dat ik er nog wel last van zou hebben. Nou, dat klopte ook.. Maar.. ik weet nu wel wat ik de komende dagen nog kan verwachten aan pijn bij de opstart. Het is te doen. Wederom vaart er in. Rebecca waarschuwt me voor een saai lang stil stuk waar het beste moppie muziek werkt en verstand op nul en blik op oneindig. Zo gezegd, zo gedaan. Man wat een lang stuk zeg! Beetje achter politie aan hobbelen voor een lekker ritme (wederom voor mij net wat aan de snelle kant) Ik ben dan ook erg blij op het moment dat Rebecca sokken wisselen aan geeft . YAY, zitten.... Schoenen uit... sokken uit... Even voetjes laten drogen,...En even appen met mijn sweety En alle berichten lezen van iedereen en proberen wat te antwoorden. Het zijn er te veel om allemaal te antwoorden. Ze doen me wel erg goed. En dan gaan we uit de lus (van de 10 km extra voor de 50) en daar wachtte 1tje van de 40 km (Lianne) van de groep op ons. Zij heeft haar zusje achter moeten laten die niet met haar mee kon in haar tempo. Het is heel naar, maar je moet niet te lang stil zitten, want dan koelen je spieren af met alle gevolgen van dien. Ook moet je binnen een bepaalde tijd binnen zijn. Haar zusje, Anouk, had veel problemen met blaren en ik snapte er alles van. Ze komt dan wel aangewandeld, maar precies toen wij weer in de benen moesten. Ze had het dan wel zwaar, maar ze liep ondertussen toch door op haar eigen tempo. Bikkeltje. Met z'n 3e lopen is anders, net iets meer op zoek naar de ander, maar gaat eigenlijk prima.
Ik weet niet meer waar we zijn, zo erg, maar het is wel o zo fijn. Rebecca heeft een vriendin die in een dorpje aan de kant staat toe te juichen. Voor ieder een stoel en voor ieder een koude Jilz!! OOOOH.. genoten! Nog iets van 10 km te gaan, dus de teva's gaan weer aan ;)
Meteen beiden gewaarschuwd dat ik ietsjes minder hard ging op die dingen, vooral inhalen ben ik op teva's minder goed in. Maar wonder boven wonder hou ik ze bij. Met verbazing naar ze zitten kijken hoor, zo een hoog tempo en nog zitten appen-bellen. Dre zei al dat ik in de leer moest bij Rebecca daarvoor. Ik ben veel te bang dat ik daardoor langzamer ga of dat ik struikel.. In de dorpjes is het leuk om te wandelen. Het is er dan ook feest en zo wordt ik afgeleid van alle pijntjes en is het genieten geblazen. Er valt veel te zien en geregeld muziek. "met bloed zweet en tranen" is er 1 die we veel horen of de "YMCA" waarbij we natuurlijk trouw de handen in de lucht gooien en de letters uitbeelden massaal. Ik begin de Nijmeegse steeds meer te begrijpen. Dit doe je niet even en het is werkelijk waar een feest in elk dorp. Een bijzondere ervaring.
Bij de finish van deze dag wachten we op Anouk die het zwaar heeft onderweg. Ze blijkt toch door te zijn gelopen en ze komt op tijd binnen! Echter kiest ze er voor om de volgende dag niet te starten, ze vind het genoeg zo.Vloeken en mopperen is toegestaan tijdens deze dagen zegt Rebecca, iedereen snapt je en ervaart ook het zelfde in meer of mindere maten. De meest originele serieuze gemopper die ik hoorde die dag was: Ik heb zelfs blaren onder mijn oksels! Terug op de camping worden we weer erg goed opgevangen! Eten is erg lekker en ik eet volgens mij voor 2. Volgens mijn app hebben we op 1 dag 3500 calorieën verbruikt. Dat is bijna niet bij te eten onderweg... De man van Lianne  komt speciaal voor haar om haar blaren te verzorgen. Hij is echt een schat, hij heeft die van meerdere lopers behandeld, ook die op mijn grote teen... Vroeg douchen en slapen... wekker gaat om..... 2 uur

dinsdag 21 juli 2015

Dag van elst

Om 2 uur dus... de wekker. Echt, wie heeft dit bedacht... Van slapen is niet veel gekomen. Wel beetje liggen dutten hier en daar een uurtje. Alles was al klaar voor vertrek. De heuptas was gevuld met water frisdrank en eten en.... jawel... teva's Ik ben namelijk toch echt bang voor die blaren en neem ze dan mee voor reserve. Je weet maar nooit.
Marc heeft bijna de bus gemist.... Hij was te laat wakker geworden, wel door mede loper van onze groep gewekt omdat het verdacht stil bleef. Bus wil vertrekken zonder hem, waarop ik verzoek nog een minuutje. maar ze zijn stellig: eigen verantwoording. Maar tijdens de discussie die ik voerde met de chauffeur komt hij net aan hobbelen. Hij heeft veel geluk..
 Half uur later(!!) komt de bus op bestemming aan, en vanaf dat punt moeten we nog 10 min lopen. Meteen weet ik dat ik met een snelle loper loop naar de start, kan hem nu al niet bij houden. Rebecca was al vooruit gegaan (fiets) en ze staat klaar met de koffie. Door de bus hebben we maar 5 min voor dat het begint dat we even kunnen genieten van het feest van de opening van de vierdaagse en mijn sweety is wakker en heeft al zitten chatten met me en volgde de live beelden op tv. We gaan van start en heel handig lopen we aan de zijkanten. Er zijn veel mensen die staan te juichen aan de kant, of op de weg waar we moeten lopen. Uiteraard zijn er velen onder invloed van alcohol. Wat bleek nou, alle kroegen blijven ook gewoon open overal op de route. Tempo ligt wat hoog, maar ik wist dat dat echt wel moet. We lopen tussen de 5.5 en 6 km pu. En dan... gaat het regenen. Zo gehoopt dat dat niet zou gebeuren, maar helaas. Ik heb een regenjasje bij me en die gaat aan. Rebecca en ik proberen ons aan een schema te houden. 3 uur lopen en 15 min pauze. Maar dat wordt naar mate de tijd verder loopt toch elke 2 uur even 15 min (en lunch 30 min)
De geweldige app van de Nijmeegse doet het deze dag nog (maar daarna is ie het spoor bijster wat betreft de kilometers en gelopen tijd, en ook de berichten...)
Onderweg komen we nog iemand tegen die oorspronkelijk werd verwacht op de camping, maar door omstandigheden de dingen anders liepen en een andere plek had en gelukkig wel gestart was. Rebecca ziet overigens meer mensen die vorig jaar ook gestart waren. Onderweg is het wel erg leuk. Mensen staan je aan te moedigen, kinderen staan aan de kant om een dropje aan te bieden of een ander snoepje. Mensen staan met stukjes komkommer, meloen of andere lekkernij aan de kant aan te bieden.
Helaas komen mijn blaren toch doorzetten ondanks de zooltjes. Rebecca bericht haar goede vriendin op de camping en via onze verzorgers wordt er een afspraak bij de blarenprikkers gemaakt voor me. Het was goed ingeschat van me, want ik had aan elke kant van mijn hielen wel een blaar...  Laatste 10 km heb ik op mijn teva's gelopen. Een tip van de teva lopers was: hou je sokken aan, anders loop je blaren! En zo liep ik heel charmant op mijn teva's met blauwe sokken aan. Maar geloof me dat het me niets interesseerde op dat moment! Om 15:19 zijn we bij de finish. Rebecca geeft een grote grijns en zegt: "maak jij je nu nog zorgen of je wel binnen de tijd loopt?" Een uur en 41 minuten voor de maximale finishtijd zijn we al binnen. Mijn broer vraagt me of ik de andere 3 dagen ook ging halen. Daarop antwoord ik dat dat ligt aan de blarenprikkers ;) Eigenlijk omdat ik nog niet aan de komende 3 dagen wil denken, ik leef per dag en geregeld zelfs van rustpunt naar rustpunt
Eenmaal terug op de camping hebben we lekker eten gekregen en ben ik op de fiets naar de blarenprikkers gegaan (lees, 150 meter verderop, is mij te ver lopen) gedoucht, met mijn sweety gebeld en slapen maar... Immers gaat de wekker weer om 2 uur....



maandag 20 juli 2015

paar dagen voor de nijmeegse

Op zaterdag vertrokken we al. Camper mee van Rebecca haar ouders. Oh wat een luxe is dat zeg! Met ook een paar ligstoelen die al automatisch je benen omhoog gooien als je gaat zitten. Briljant!
Rebecca had me thuis al bericht of ik een fiets heb die ik mee kan nemen voor in Nijmegen. Ahja, ik heb wel een vouwfiets. Het blijkt 20 min te fietsen zijn vanaf de camping. Nou, vouwfietsje is dan 25 min. Ik ben blij, ik vind fietsen na lange wandeling lekkerder dan met een bus te moeten reizen. Helaas past de mountainbike niet in onze auto, anders had ik die wel mee genomen..
Eenmaal op de camping zag ik de persoon wie er maar 20 min over doet... En toen realiseerde ik me al dat het 35 a 40 zou zijn. Vouwfiets 5 a 10 min erbij... Oke, dat is niet te doen op een vouwfietsje. Heerlijk eigenwijs heb ik dat natuurlijk nog wel getest op maandag, dag voor start van de Nijmeegse. 45 min... Besloten om maar een blarenpas te kopen bij de camping ;) (is een buspas tijdens de Nijmeegse). 
Het is een leuke groep mensen waar Rebecca al goede contacten mee heeft.
In de avond worden de leuke verhalen gedeeld en moed ingesproken bij de debutanten en op de dag wordt lekker uitgerust, immers staat er een flinke klus voor de boeg. Op maandag komen de laatste aan die mee lopen die bij deze groep horen. Zo even geteld zijn er 5 lopers op de 50 (3 heren en Rebecca en ik) en 3 lopers op de 40 km (2 dames en 1 50 plusser)
Van deze groep zijn er 2 debutanten. Een van de dames op de 40 km en ik zelf. En zo werden we ingedeeld volgens een voetbal opzet door de heren en werd er maar geroepen dat de debutanten zich nog moesten bewijzen..  De "regels" waren simpel. Voor de Nijmeegse deden de lopers de vaat en tijdens de Nijmeegse deden de lopers absoluut niets behalve lopen... Nou, daar kon ik me wel in vinden :D Maandag was spannend, zouden we wel kunnen slapen? De wekker ging immers om 2 uur in de nacht...

Ik had mijn broer de naam van de app toegestuurd waarmee hij mij kon volgen (hij heeft immers geen facebook) reageerde hij 2 dagen later heel droog "wtf!!! Je loopt de 50????"
Tja, als ik zo iets doe, doe ik het wel goed natuurlijk ;) Hij heeft wel een big smile op mijn gezicht gebracht. Maar of ik het ging redden was ten tweede natuurlijk..


maandag 13 juli 2015

trainen met zooltjes

Vol goede moed begin ik op maandag ochtend aan de wandeling. Planning: 30 km. Route: Van huis naar Hilversum en weer terug naar huis. Het zou een beetje gaan regenen...
Ik heb met Kitty afgesproken, ze wacht me op bij Hilversum. Dit is een goede motivatie om op tijd te lopen. Dus ik hou mijn tempo er goed in. Maar het regent... En het blijft regenen. Bij de koffiestop bij de tankstation op de route vraag ik de dame achter de kassa om een vuilniszak om te gebruiken als poncho. Die heeft ze :) Inmiddels regent het harder.. Om vervolgens weer te gaan miezeren. Maar ik zit op een tijdsschema dus ik loop door. De zooltjes, dat is echt wennen. Al 2 weken aan gehad, maar het blijft vreemd aan voelen. Ik loop wel lekker snel maar bij Hilversum voel ik ineens een probleem.
Een groot probleem. Mijn voeten zijn nat. Niet een beetje vochtig van transpiratie, maar echt nat. En dat mag niet met deze schoenen. Ik tref Kitty bij Starbucks en tot mijn spijt moet ik de training op stop zetten na maar 15 km. De schoenen zijn door en door nat en natste deel zit voor bij de tenen. Ze zijn dus lek de schoenen. Om geen schade aan mijn voeten te lopen stop ik en ga ik dezelfde dag nog naar Bever om het te laten zien en om advies/oplossing te krijgen.
Kitty en ik gaan gezellig samen lunchen :)

Bever had maar 1 oplossing, omruilen voor nieuwe schoenen. (de gore tex is beschadigd
) Maar ze waren niet op voorraad. Sterker nog, ze hadden nog maar 1 paar... In het magazijn, maar wel mijn maat. Dus deze besteld.. En ze waren ook op tijd binnen. Bever bedankt!! Ik kon ze niet meer inlopen, maar ik had al ervaren dat bij de Solomons dat niet hoefde, het inlopen...

donderdag 25 juni 2015

zooltjes

Die blaren zitten me in de weg. Na wat advies van google kom ik er op uit dat ik naar een podoloog moet omdat het drukblaren zijn en geen schuurblaren. Maar om een afspraak te krijgen op een korte termijn is nog een hele uitdaging. Maar het lukt.. Dus ik vol goede moed daar naar toe. Of ik van boven naar beneden alle dingen kan noemen waar ik last van heb.. Of lange tijd last van heb gehad. Of zwakke punten zijn... En oorzaak.. Jeeeez, ik voelde me ineens een oud mens.
Ik begin met mijn rug, die wervels schieten nog wel eens uit hun positie. Ontstaan door incident op werk.
"Oh u bent toen gevallen?" Ahja, zo zou u dat kunnen noemen...
Heupen, ik kon paar maanden geleden ineens niet meer staan. Oorzaak? Eh... Diagnose? Eh... Geen idee, maar het is opgelost (fysio)
Nou, stukkie lager, de knieën, tja, chondropathie..
Enne.. handig voor bij de zooltjes rekening mee te houden, ik voel deel van mijn grote teen niet.... Oorzaak? Het was een beetje koud op de Kilimanjaro.

Ze vroeg of ik bij de fysio onder topsporter geplaatst werd. Ik heb haar geloof ik wel 10 sec aan gestaard en ik dacht: De podoloog heeft zeker mijn achterwerk nog niet gezien. Ik vertel haar geen idee te hebben wat de fysio dacht, maar dat ik geen topsporter ben.

 Ik heb holvoet en dat ik de eerste 30 km geen blaren liep verbaasde haar niet. Tot die tijd kunnen je voeten het corrigeren, daarna zijn ze te moe. Aaaaaaah....
En dat ik klink als een olifantje als ik loop komt ook door holvoet.
Oplossing: zooltjes...

woensdag 17 juni 2015

50 km?

Alles is te vroeg voor mij, maar voor een 50 km training is het wel erg belangrijk vroeg te beginnen. Dus dat doen we ook braaf. Rebecca zei dat 50 km minimaal 1 keer gelopen moest worden zodat ik wist hoe dat aan voelde. Het weer zit mee. Van Amersfoort naar Ermelo en van Ermelo weer terug. Handig is wel dat ik de route al ken en dus weet hoe ver we ongeveer zijn. Heen gaat nog redelijk soepel. We lopen langs Rebecca haar nieuwe huisje.. Bij haar ouders is overheerlijke soep gemaakt door haar moeder. Sokken wisselen... En dan terug.....
Terug gaat iets minder soepel. Zoals gewoonlijk begin ik blaren te krijgen rond de 30 km en zo worden de laatste 20 km wel wat pittig. Bij de 40 km doe ik nog wat met de blaren kwa verzorging. En dan zitten we rond de 45 km wanneer ik verzoek tot een korte stop. Ik ben bang dat ik toch een beetje wit weg trok en even moest gaan zitten. Rebecca reikt me water aan en wat te eten. Ik was vooral boos op mezelf. Kon ik niet eens 1 keer de 50 lopen? Waarom niet, waarom gaat het niet goed??  Al snel trek ik bij en kunnen we weer. Maar met een lager tempo. Wat ben ik blij als we Amersfoort bereiken. We hebben 52 km gelopen op een dag. Wel maak ik me zorgen. Die blaren, dat onwel worden en ook nog eens ruim 12 uur over gedaan. Te lang...


dinsdag 19 mei 2015

Utrecht-Huizen

Planning: Utrecht-Huizen-Hilversum. 

Het zou mooi weer worden. De zon schijnt, dus ik heb er vertrouwen in. Dus ik vertrek.. Naar Hilversum. Dat gaat allemaal volgens planning. Heb er strak 3 uurtjes over gelopen. Onderweg heb ik nog wel een koffie en ontbijtje gescoord. Hilversum stop voor 20 min. Ik breng Marielle op de hoogte dat ik onderweg ben en al in Hilversum ben. En na een paar druppels regen ga ik weer verder. En dan komt het.... Met bakken uit de hemel. Gelukkig kan ik onder het station schuilen. Voordeel van dat soort buien is dat het ook zo voorbij is ;) Dus ik kan snel weer verder. Maar als ik in Laren loop gaat het mis. Ineens komt er een zware en wat groenige wolkenpartij over en dan komt het.  Regen.. Onweer.. Hagel.
Dus wederom sta ik ergens te schuilen. Marielle is een schat die me een lift aan bied, maar ik weet dat dit soort buien snel voorbij zijn, en ik kijk het nog even aan. En het klopt. Ik kan snel weer verder. Uiteraard ook even buienradar bekeken. Ik zie daarop wel nog zo een wolkenpartij, maar of deze net niet of net wel op mijn route zal komen is even de vraag. Na 10 min lopen besluit ik toch even wat langer te gaan schuilen en dat is maar goed ook. Onder genot van een bakkie koffie zie ik het wederom flink regenen en onweer flitsen voorbij komen.

Toch laatste uurtje wandelend naar Huizen. Ik hoor het wel wat rommelen verderop, maar ik kom er goed doorheen. Toch besluit ik niet terug naar Hilversum te lopen vandaag. Risico dat ik weer zo een plensbui of hagelbui met onweer zou treffen is mij te groot.
Dus blijft bij 28 km
Ik dacht dat het 26 was, maar dat verklaarde ook wel waarom ik er zo lang over deed. Weer en 2 km meer dan dat ik dacht...
Dit maal zonder Rebecca. Dit omdat onze roosters niet altijd even synchroon lopen... 



zondag 3 mei 2015

Amsterdam Amstel-Hilversum



Het mooie aan een route vaker lopen is dat je niet constant op een kaart hoeft te kijken en je weet hoeveel je nog moet. Deze route kozen we op afstand. 31 km is een mooie afstand voor dag 3 achtereen wandelen.
Makkelijk om op de blog te lezen hoe laat we moeten vertrekken om het veerpontje te halen bij een beetje door lopen. Immers hebben we dezelfde route gelopen toen het heel koud was en toen hebben we een strakke schema aangehouden om niet af te koelen terwijl we op het pontje wachten.
Volgens traditie als we die route doen starten we die bij Starbucks. Ik kon wel wat koffie gebruiken kan ik je vertellen alhoewel het wel leek alsof ik kon uitslapen vandaag. Een uur later vertrektijd. Maar ik zet niet heel vaak een wekker, dus had ik de wijziging niet opgeslagen....
Even nemen we de klachten door die we van de afgelopen dagen hebben opgelopen en dan vertrekken we met goede moed. Ik voel mijn blaar aan de zijkant van mijn linkervoet bij elke stap. Ik heb een nep compeed op omdat ik niet aan de gewone kon komen. Dus ook dat haal ik nog even op het station.
We zien ook andere wandelaars en wij vermoeden meteen dat zij ook in training zijn voor de Nijmeegse. Om 5 voor half 1 arriveren we bij het pontje. Hij vertrekt vandaag om 10 over half. Er zijn meer wandelaars die daar wachten. Toe aan een pauze (wachten op pontje is niet de pauze die we in gedachte hadden) Dan is 2 km ver.. Aangekomen bij het restaurant waar ze de lekkere mosterdsoep verkochten vorige keer bleek dat niet meer in hun kaart opgenomen te zijn. Enigszins teleurgesteld kiezen we dan voor een broodje. Ik doe nog even een blaren verzorging bij mijn linker voet en moet tot de conclusie komen dat het wel mee valt. Onderweg heb ik dan ook bijna geen last van de blaar (voel 'm wel zitten) maar meer last van de steken onder mijn voet zo nu en dan.
Op mijn verzoek lopen we vanaf dat punt een andere route. Iedere keer als we door dat weiland lopen zijn de laatste 10 km een hell omdat ik dan heel veel last heb van blaren doordat het niet vlak terrein is. Omdat ik mijn voeten niet recht kan plaatsen voel ik die blaren dan ook ter plekke ontstaan... Dus we lopen om.... Laatste 10 km lijken dan ook makkelijker af te gaan dan de vorige keren. Natuurlijk zijn we meer getraind. Maar niet door dat weiland scheelt enorm.
Op het moment dat we Hilversum binnen wandelen hebben we in 3 dagen tijd 98 km gelopen.












Amersfoort Ermelo



Vandaag is een bijzondere dag. Rebecca heeft een huis gekocht wat nog in aanbouw is. Vandaag is dan ook een bezichtig moment en ik mag mee :D. Om de dingen wat te combineren hebben we gekozen voor vroege start vanaf A'foort en dan de wandeling eindigen in Ermelo. Zo haar nieuwe achtertuin in wandelen. En om alles nog leuker te maken gaat haar broertje Ezra ook mee. Hij blijkt wandelen ook erg leuk te vinden. Helemaal leuk en helemaal gezellig! Dus om 8:00 vertrek, 26km op de planning. Duidelijk is dat Ezra zich in houdt in snelheid. Die jongeman heeft iets langere benen dan Rebecca en ik.




De wandeling is wat veel langs de weg, maar het is een bekende route. Ik heb dit een keer eerder gelopen en Rebecca wat vaker ivm training van vorige Nijmeegse. Ezra had nog niet meer dan 15 gelopen, dus vandaag gaat hij sowieso zijn record verbreken. En aangezien hij op een iets strakkere tijdschema zit dan wij gaat hij de laatste km vooruit en dan is hij toch snel uit beeld. Flinke tempo dus
We treffen het met het weer. Vandaag zou het gaan regenen, maar afgezien van wat bewolking zo nu en dan is het perfect weer om te wandelen. In Ermelo gaan we door een stukje bos met een prachtige villa Oud Groevenbeek. Aldaar genieten we even van het uitzicht en strijken we neer op een bankje. Maar niet voor lang, we moeten nog even door. En dan eindigen we de wandeling met bezichtiging van het mooiste huis. Iemand zei onlangs: " als je zo een uitzicht hebt, dan heb je geen vakantie meer nodig" En ik denk dat diegene een punt heeft.  ;)

woensdag 29 april 2015

Blaricum-Nijkerk




Het lijkt steeds vroeger te worden, vandaag gaat de wekker om 06:00. Maar een vroege start heeft voordelen. Die merk ik alleen nog niet. In Hilversum afgesproken. Dankzij de NS geen koffietijd aldaar... We hebben een bus te halen. Dus besluiten we die wel in Blaricum te scoren. Rebecca en ik gaan om 8:15 van start en wel van een carpoolplek, daar waar de bus als enige een stop heeft in Blaricum. Maar, we hebben al snel de route te pakken, maar geen koffie... We besluiten de eerstvolgende punt proberen koffie te scoren. En dat is in Eemnes. Tenminste, deur is open. Maar de serveerster zegt dat ze nog gesloten zijn en de deur niet op slot is ivm verbouwingen die plaats vinden. Ze ziet onze teleurstelling. Waarschijnlijk zien we er ook uit alsof we koffie nodig hebben. Ze maakt een uitzondering en serveert voor ons koffie. Helemaal geweldig! Ze maakt daar 2 mensen gelukkig mee. En het weer zit ons behoorlijk mee. Er komt een punt dat we aan het ene kant van een water anderhalve km tot 2 km lopen en dan oversteken en dat stuk terug lopen. Moet zeggen dat dat een beetje demotiverend werkt. Maar gelukkig hebben we er de pas in en zo hobbelen we best vlot ook dat stuk terug. Als Rebecca tegen me zegt dat we er al bijna zijn geloof ik haar in eerste instantie niet. Maar na een routebeschrijving door te hebben genomen blijkt het inderdaad niet ver meer te zijn. Ik hoopte even dat dat ook zo zal gaan tijdens de Nijmeegse. Maar vermoed dat het daar alleen maar zal zijn "Hoe ver moeten we nog?"
Over de dijk wandelen heeft als nadeel dat als het best flink waait dat je er dan ook vol in staat/loopt. Dat lijken we alle twee toch best zat te zijn. Fjoertoer zit ook nog vers in ons geheugen.
Mooie afsluiter van de dag is toch wel koffie met een gebakje in Nijkerk, meteen de verbruikte calorieën er weer aan eten ;)  We spreken weer af voor morgen om de training voort te zetten. Leuke verrassing is toch wel dat Ezra mee zal lopen. Van Amersfoort naar Ermelo :)




Nepal

Het is jullie wellicht niet ontgaan dat er een forse aardbeving is geweest in Nepal. Het land is zeer zwaar getroffen en er zijn duizenden doden en duizenden gewonden en miljoenen getroffen door de aardbeving. Huizen zijn verwoest en monumenten ingestort. Waterbronnen zijn uitgeschakeld/verwoest of vervuild. Voedsel is nu al schaars. Het zal nog heel lang duren voordat het volk van Nepal hier van hersteld

Ook in de Himalaya heeft de aardbeving huis gehouden en hierdoor zijn lawines ontstaan. Daar zijn klimmers door getroffen. Op Basecamp van mount Everest zelf is ook een lawine op terecht gekomen waar klimmers bij zijn omgekomen.

Video van giro 555.

 Onze gedachte gaat naar de slachtoffers en de nabestaanden.

Dit alles zorgt ervoor dat wij hebben besloten niet naar de Himalaya te gaan volgend jaar.
Nepal zal nog niet hersteld zijn en de Himalaya zal, voor ons, niet veilig genoeg zijn voor wandelen ("alles is een beetje los geschud")
Wat we dan wel gaan doen? Geen idee. Wij gaan eerst ons focussen op de Nijmeegse vierdaagse en daarna hebben we alle tijd om eens te bedenken wat we gaan doen....

zondag 19 april 2015

Stukkie wandelen



Na 2 drukke (leuke) dagen is het toch wel vroeg deze ochtend. Ik twijfel. Weersvoorspelling was wat wisselend. Ik durf toch niet zonder jas te vertrekken. Wil toch ook heel graag de nieuwe heuptas met camera uitproberen hoe dat loopt. Onderweg met een vrij zware camera (vergeleken met een telefoon die een camera heeft) om mijn nek was nog niet erg aantrekkelijk idee. Maar met de heuptas dat ik de camera geregeld even kan opbergen werd het al wat aantrekkelijker. Dus met extra grote heuptas en onhandig mijn jas mee op stap. Half 10 vertrekken Rebecca en ik vanaf Hilversum. Ergens een soort van plan. Namelijk een deel van een route van 40 km wandelen. Want voor 40 zijn we wat laat begonnen. Van Hilversum lopen we naar Laren en van Laren naar Baarn.Vlak na Laren lassen we een koffiestop in. Zo een mooie omgeving en zo ziet het er ook uit in de achtertuin van Rebecca over een paar maanden. Stiekem toch wel een beetje jaloers op ;) Ik probeer na tip van Rebecca mijn jas in de heuptas te proppen. Het is echt lente en het weer is te goed voor een jas. Nu is de jas niet groot, maar net groot genoeg dat het in de weg zat. Camera op de jas in de heuptas en hobbelen maar. Al snel voel ik dat de tas top zwaar is en daardoor kantelt. Loopt niet lekker... Vlak bij Baarn ligt Kasteel Groeneveld en daar streken we nog even neer voor een Lunchstop. Een prachtig stekkie.  Hier haal ik mijn jas weer uit de heuptas en bind ik 'm onder de tas vast aan de traps die er zitten voor statief mee te nemen voor de camera. Camera zit dieper in de tas en daardoor kantelt de heuptas niet meer. Ik ben helemaal blij. Bij onze lunch bekijken we nog eens de route en bedenken het plan om naar A'foort te gaan lopen.  Dus door naar A'foort. Even een snelle berekening kom ik op 27 a 30 km uit. We vinden het beiden wel prima. Benen voelen goed aan, geen centje pijn. En zo merk je dat training toch best resultaat geeft. Ik ben niet ontevreden! En na wat gestoei met jas in tas..uit tas... onder de tas....En camera in de tas.. om mijn nek... in de tas... om mijn nek... Argh... Heb ik geen spijt. Ik ben tevreden met de kiekjes die ik heb gemaakt vandaag.