Langzaam laat ik mijn benen van het bed af glijden en op moment dat ik wil gaan staan zeg ik heel droog: "Ja, ik heb kuiten, de spieren hebben zich gemeld" Elke ochtend starten we met een senseo, en dit keer neem ik iets meer de tijd om daar van te genieten. Dre is stil (moet werken dus moet slapen) maar een collega die heeft zich wel al gemeld zoals elke nacht (nachtdienst) en die heeft weer leuke motiverende teksten. Ik kom nog in mijn schoenen, maar bij het staan merk ik toch wel een klein probleempje. Ik kan niet op mijn hielen staan van de pijn. Beetje geleerd van de dag ervoor dat ik daar misschien wel doorheen kon gaan lopen, maar de pijn was toch wel behoorlijk meer dan de vorige dag. Maar ik geef niet op, ik ga er toch voor. Stoppen kan ik altijd nog en zo ver is het nog niet. Een van de snelle lopers loopt er 1 ruim het eerste half uur mee. Hij leid me af, zitten gezellig te babbelen. Rebecca loopt wat voor ons en ik doe mijn best weer om het bij te houden. Vandaag weer iets lastiger dan gisteren. Als de snelle loper op zijn eigen tempo verder gaat zie ik het even niet meer zitten. Ik kon Rebecca niet bereiken, kon geen stap sneller doen om haar weer bij te benen en ik kon nog steeds niet op mijn hielen staan/lopen. Dus heb ik mijn mp3 speler gepakt en die aan gezet. En dat werkt. Wonder boven wonder kon ik die pijn wat naar achteren drukken en focus op de muziek houden. En na anderhalf uur had ik het idee dat ik weer mijn hielen kon gebruiken bij het lopen. De zon komt op en ik wil eigenlijk er een foto van maken. Maar foto maken tijdens lopen is ook niet mijn sterkste punt. Rebecca geeft pauze aan en ik zie al een rustpunt. Snel pak ik mijn telefoon en maak dan toch die foto's. Deze stop ga ik nooit meer vergeten door de warme deken die om me heen werd gewikkeld. Verzorgers die dat actief bij de wandelaars doen om te zorgen dat ze warm blijven omdat het nog zo vroeg is in de ochtend en het prachtige uitzicht van de zon die op komt.
De wandeling gaat verder... In de lus zie ik ineens een andere soort controle. Iemand wordt aangesproken waarom hij geen polsbandje heeft.... Hoe het verder is gegaan met diegene weet ik niet, want ik loop natuurlijk door. De gewone controle posten zijn mensen die je kaartje knippen en stukje achteruit lopen zodat jij niet hoeft te stoppen met lopen. Zo bijzonder. Ik zie veel bijzondere dingen onderweg overigens. Mensen die elkaar helpen, moed in spreken. Handje vast houden of zelfs ondersteunen bij het lopen. Het is duidelijk dat het steeds zwaarder wordt naar mate we dichterbij de laatste dag komen. Er is een politiegroep die we 2 dagen achtereen zien en daar loopt er 1 van mank (vermoedelijk van de pijn). Al 2 dagen... Maar hij heeft een grote speelgoed waterpistool en vermaakt zich door met name kinderen nat te spuiten en hij heeft de grootste lol lijkt wel. Deze dag is voor mij het zwaarste door mijn voeten. Die spierpijn van de kuiten had ik na 10 min er al uit gelopen, maar die voeten.. Dre vraagt aan me hoe het was gegaan de start. Ik geef hem de volgende omschrijving: "bijna alles werkt prima, geen centje pijn, behalve die voeten.... Die voeten waren eerste uur hell en daarna nog een tijdje het voorportaal van hell" Waarop hij heel droog zegt: "oh, dat klinkt niet best, voorportaal van hell" Berg en dal heuvelen gingen me redelijk goed af. Ik vind het wel erg gaaf om te lopen waar ik een half jaar geleden heb hardgelopen (7 heuvelen loop) Gisteren werd er nog gesproken over de heuvelen dat ze toch wel pittig waren, maar ik dacht * daar ben ik half jaar geleden rennend overheen gegaan, moet lukken wandelend * Nou, na al 2,5 dag Nijmeegse voelt alles zwaar aan, maar de afwisseling van spieren gebruiken ervaar ik als plezierig. Ook dat ik weet dat het nooit meer ver kan zijn is een geruststelling. Maar toch lijkt er geen eind aan te komen. Dit is de dag dat ik toch wel met tranen over de finish ga en ook nog eens moest haasten omdat de bus maar 1 keer per uur rijdt. Laatste 100 meter neem ik al afscheid van Rebecca die snapte dat ik door wilde lopen voor de bus. Dan nog over het plein van de Wedren door de mensenmassa zien te komen. Ik riep maar "sorry, ik moet een bus halen, pardon" Dat doe ik dus nooit meer, haasten voor een bus tijdens de Nijmeegse. Mijn moeder hoorde mijn verhaal aan en denkt meteen dat ik de laatste dag niet meer ga lopen. Maar ik zelf ben nog niet zo ver om aan de volgende dag te denken... Op de camping wordt er een bak met koud water gebracht voor mijn voeten en ik dompel ze onder ...... Tijdens het onder dompelen denk ik ineens: Misschien moet ik weer naar de blarenprikkers... Misschien zit er toch meer onder dat tape. Eerder dacht ik, wat je niet ziet is er niet. Maar ik heb toch het vermoeden dat ik iets moet, want dit is niet goed. Ik heb zoveel last gehad van de voeten, dat moet anders kunnen...Bij de blarenprikkers halen ze de tape er van af en constateren ze nieuwe blaren onder de oude. Ze hebben ze allemaal weer geprikt (na wat huid weg te hebben geschaafd om erbij te kunnen komen).... Nieuwe tape... And good to go. "Even nieuwe hielen gehaald" zeg maar... En op dat moment realiseerde ik me dat ik dat gisteren al had moeten laten doen.... Ik heb mijn manneke paar keer gebeld, uiteraard snikkend, maar naar mate de tijd voorbij ging ging het beter en nu net kon ik weer lachen en kon ik melden dat ik de laatste dag ook nog zou gaan proberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten